หนาวน้ำค้าง
โดย ปากกาศรีบูรพา
ดาวห่มฟ้าป่าแก้วแพรวน้ำค้าง
ดึกน้ำค้างกลางหาวในราวป่า
หยาดน้ำตาเวลาร่วงห้วงหาว
ระยิบระย้าพาเพื่อนดวงเดือนดาว
ฤดูหนาวพราวน้ำค้างค่ำกลางคืน
ยอดภูฤดูกาลพัดผ่านหอม
ยังยั่วย้อมแผ่นดินทุกถิ่นผืน
เหน็บหนาวราวใจก่อไฟฟืน
น้ำค้างชื้นกรวดทรายประกายแวว
หยาดน้ำค้างกลางหาวพริบพราวฟ้า
เรไรป่าผาหินภูถิ่นแถว
เพราะพริ้งพร้อมหอมกลิ่นทุกถิ่นแนว
ประกายพรึกดึกแล้วแก้วดาริกา
ป่าน้ำค้างกลางหาวดวงดาวเดือน
ระยิบระยับเยือนชมดาวห่มฟ้า
ทางช้างเผือกเปลือกนอกกาลเวลา
หยาดน้ำตาเวลาละอองของวัน
น้ำค้างพรำอำลาก่อนฟ้าสาง
ดวงดาวดอกหมอกบางเจือจางฝัน
ยังเหน็บหนาวเปล่าเปลี่ยวเสี้ยวแรมจันทร์
ดึกคืนนั่นห่มผวยด้วยดวงดาว
ละอองฟองน้ำค้างแทบทางเท้า
แสงแดดเช้าเศร้าสร้อยสุดสอยสาว
คืนน้ำค้างทางทิพย์ระยิบพราว
ร้อยเรื่องราวรวงรุ้งรุ่งรางชาง
http://www.oknation.net/blog/kittika/2007/12/01/entry-1