Smile Siam มาร่วมกันคืน "สยามเมืองยิ้ม" กลับสู่บ้านเรากันนะครับ ...
เหนือเกล้าชาวสยาม => พระบรมโพธิสัตว์เจ้าแห่งแผ่นดินสยาม => Topic started by: ppsan on 16 October 2021, 19:33:40
-
ความในใจ ปีที่คนไทยไม่ต้องการความจริง ลาก่อนปีเก่าที่ไม่อยากจดจำ
“ ความในใจ ปีที่คนไทยไม่ต้องการความจริง ลาก่อนปีเก่าที่ไม่อยากจดจำ ”
WASON WANICHAKORN·SATURDAY, DECEMBER 31, 2016-pz5JhcNQ9P.png
จากเสียงชัตเตอร์ ที่เคยได้ยิน ด้วยความสุขเสมอมา แต่ค่ำวันนั้น วันที่ 13 ตุลาคม 2559 เป็นวันที่เสียงชัตเตอร์นั้นแสนเศร้าปนน้ำตาเอ่อ เป็นครั้งแรกที่ต้อง
ถ่ายภาพผ่านม่านน้ำตาของตัวเอง ต้องถ่ายภาพความเศร้าโศกเสียใจของปวงพสกนิกรที่สูญเสีย “พ่อหลวง” ในขณะที่ในใจกำลังปวดร้าว เศร้าสร้อยอย่างที่สุด
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15732374_1498308816864875_4456345711807067520_o-jpg.43050/)
ค่ำคืนแห่งความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของปวงชนชาวไทย
ในฐานะพสกนิกร การสูญเสีย “พระองค์ท่าน” เป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตผม แต่เนื่องจากผมไม่ได้อยู่ในฐานะพสกนิกรของพระองค์ท่านเท่านั้น
แต่ยังมีฐานะเป็น “ช่างภาพข่าว” ของสำนักข่าวเอพี มีหน้าที่ต้องบันทึกภาพเหตุการณ์สำคัญในประเทศที่เกิดขึ้น เพื่อส่งเผยแพร่ออกไปทั่วโลกด้วย
การบันทึกภาพประวัติศาสตร์ครั้งนี้จึงเป็นการถ่ายภาพครั้งที่ยากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15731781_1498304900198600_633605827065716157_o-jpg.43051/)
หัวใจที่แตกสลาย ณ ตรงหน้า
ผมต้องต่อสู้กับความรู้สึกโศกเศร้า เสียใจอย่างที่สุด เมื่อมองเห็นเพือนร่วมชาติ ร่วมใจรักและภักดี หัวใจนั้นแตกสลายอยู่ตรงหน้า ส่งความรู้สึกทางสีหน้าและ
หยดน้ำตา ผ่านทะลุเลนส์โดยตรง แต่ก็ด้วยความตั้งใจมั่นว่า การถ่ายภาพครั้งนี้ ต้องถ่ายภาพเพื่อสะท้อนให้ชาวโลกได้เห็นว่าคนไทยรักพระองค์ท่านมากมาย
เพียงใด และต้องการสะท้อนให้ชาวต่างชาติคิดกลับมาว่า พระองค์ท่านต้องรักและทำอะไรให้คนไทยอย่างมากมายมหาศาลจริงๆ จึงทำให้คนไทยจำนวนมาก
ขนาดนี้ โศกเศร้า เสียใจได้มากมายและยาวนานอย่างคาดไม่ถึง ผมจึงต้องอดทน อดกลั้นอารมณ์เอาไว้ เพื่อทำงาน ทำหน้าที่ของตนเอง แด่พระองค์ท่านต่อไป
ให้จงได้
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15776675_1498339536861803_320319248472658766_o-jpg.43052/)
ด้วยรักและภักดีอย่างสุดขั่วหัวใจ
ด้วยความที่ผมเป็นช่างภาพ (Stringer) ของสำนักข่าวเอพี ภารกิจถ่ายภาพให้สำนักข่าวเอพีมีเพียงบางวันเท่านั้น และนี่คือภาพประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญ
หากผ่านไปแล้ว ไม่สามารถจะย้อนกลับมาได้ ผมจึงพยายามมาถ่ายภาพทุกครั้งที่มีโอกาส แม้จะต้องเดินทางมาจากต่างจังหวัดก็ตาม และนับตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไป
หรือ ในช่วงงานที่ผ่านมา ภาพทุกภาพ แม้ผมจะไม่ได้รับมอบหมายงานจากสำนักข่าว ถ้าผมมีจังหวะเวลา ผมก็จะเข้ามาเก็บบันทึกมันเอาไว้ ให้เป็นประวัติศาสตร์
ของชาติ ของคนไทย และของตัวเอง ซึ่งผมคิดว่า ผมในฐานะ ช่างภาพในรัชกาลของพระองค์ท่านคนหนึ่ง ผมต้องบันทึกมันไว้ไม่ว่าภาพนั้น มันจะทำความยาก
ลำบากให้กับผมมากมายขนาดไหน ผมก็จะบันทึกมันไว้
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15731925_1498309136864843_8821428253981737935_o-jpg.43053/)
ในช่วงค่ำพายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก แต่ก็ไม่มีใครทิ้งแถวเพื่อหลบฝนนั้น
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15723368_1498431500185940_6035787017810440591_o-jpg.43054/)
"ฉันเปียกได้ แต่ในหลวงของฉันห้ามเปียก"
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800345_1498338650195225_5329290023671145311_o-jpg.43055/)
ในวันที่ 29 ตุลาคม 2559 เป็นวันหนึ่งที่ผมมองเห็นถึงความจงรักและภักดีต่อพระองค์ท่านอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต เป็นวันแรกที่มีการเปิดให้ประชาชน
เข้าไปกราบถวายอาลัยพระบรมศพ ประชาชนจำนวนมากทั้งเด็ก ผู้หญิง คนชรา คนพิการแขนขา ตาบอด มีทุกรูปแบบต่าง เข้ามารอคิวเพื่อกราบถวายอาลัย
ตั้งแต่ช่วงเย็นวันที่ 28 นอนกลางดิน ทั้งยุง ทั้งฝน รอคอยอย่างอดทนด้วยรักและภักดี ช่วงเช้าถึงเย็นก็ยังยืนรอต่อคิวตากแดดเต็มพื้นที่ของสนามหลวง ทั้งร้อน
ทั้งหิว กว่าสิบสามชั่วโมง และช่วงค่ำวันนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก แต่ก็ไม่สามารถทำลายความมุ่งมั่น ของประชาชนได้ พวกเขาไม่หนีแถว ยังคงยืนรอสู้ทนพายุ
ฝนอันรุนแรง ไม่ไปไหน
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800301_1498366006859156_6513634166341454761_o-jpg.43056/)
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15724800_1498373540191736_5025367577906356428_o-jpg.43057/)
ในวันนั้นผมจึงต้องถ่ายภาพเหล่านี้ท่ามกลางสายฝน หลายคนมาถามว่าไม่กลัวกล้องพังหรอ ?
ผมตอบกลับไปว่า "กล้องผมพัง ผมหาที่ซ่อมได้ แต่ภาพประวัติศาสตร์เหล่านี้ ผมไม่สามารถหามันได้อีกแล้ว ถ้าวันนี้ผมไม่ถ่ายเก็บมันไว้"
ผมถือว่านี่คือภาพแห่งความรักและภักดีอย่างสุดขั้วหัวใจ ไม่มีใครที่ไหน มาทำอะไรแบบนี้หรอก นอกจากจะทำให้ในหลวง ในหลวงองค์เดียวเท่านั้น
ที่จะทำให้ประชาชนคนไทยยอมทนแดด ทนฝน ทนหิว ทนทุกอย่าง เพื่อเฝ้ารอที่จะได้เข้าเฝ้า ได้กราบลา ได้อยู่ใกล้ๆ กับพระองค์ท่านอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15732001_1498471263515297_1855463332144591187_o-jpg.43058/)
เธอเป็นครูอยู่ต่างจังหวัด มาต่อคิวตั้งแต่เช้ามืดของวันที่ 29 ตุลาคม พร้อมพวงมาลัยดอกมะลิที่เธอเองบรรจงร้อยเรียงมากับมือ ในระหว่างวันพวงมาลัยดอกมะลิ
นี้ก็จะอยู่ในสองมือเธอ ไม่เคยวาง จวบจนประตูมหาราชวังปิด เธอไม่ได้เข้าไปกราบอย่างที่ตั้งใจ ในมือพนมถือพวงมาลัยมะลิกราบพ่อหลวงอยู่ด้านนอกกำแพง
พระบรมมหาราชวังน้ำตาคลอ ท่ามกลางสายฝนที่ยังตกไม่ขาดสาย
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800095_1498387510190339_2491030012394778111_o-jpg.43059/)
ประชาชนที่มาเฝ้ารอคอยเพื่อเข้าเข้ากราบลาพ่อหลวงเป็นครั้งสุดท้าย ในวันแรก 29 ตุลาคม ที่เปิดให้เข้ากราบถวายอาลัย ยืนพิงกำแพงพระบรมมหาราชวัง
อย่างหมดหวังหลังจากถึงเวลาปิดประตูตามเวลาที่กำหนด 21.00 น.
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800334_1498314513530972_1896257490471976086_o-jpg.43060/)
ประชาชนบางส่วนที่มาเข้าคิวตั้งแต่เช้า แต่ก็ไม่ทันเวลาที่กำหนด จึงนำดอกไม้มากราบลาพ่อหลวงอยู่ด้านนอกกำแพงพระบรมมหาราชวัง
อีกวันที่ผมถือว่าเป็นการถ่ายภาพยาก คือ การถ่ายภาพกิจกรรมเพื่อน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ
ที่โรงพยาบาลศิริราช เมื่อวันที่ 13 พฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันครบ 1 เดือนของการการจากไปของพ่อหลวง
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15493593_1498321993530224_6156376911725694681_o-jpg.43061/)
ไม่ท้อถอย คอยสร้าง สิ่งที่ควร ไม่เรรวน พะว้าพะวัง คิดกังขา
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800542_1498324910196599_5811099663064987002_o-jpg.43062/)
จะยอมตาย หมายให้ เกียรติดำรง จะปิดทอง หลังองค์ พระปฏิมา
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15774695_1498325300196560_2998311113138710671_o-jpg.43063/)
โลกมนุษย์ ย่อมจะดี กว่านี้แน่ เพราะมีผู้ ไม่ยอมแพ้ แม้ถูกหยัน
วันนั้นผมรู้สึกได้ว่าขณะที่พี่น้องประชาชนร้องเพลง ไม่ว่าจะเป็นเพลงสรรเสริญพระบารมี เพลงต้นไม้ของพ่อ โดยเฉพาะบทเพลงพระราชนิพนธ์ "ความฝันอันสูงสุด"
พวกเขากำลังสื่อสารอยู่กับพระองค์ท่านด้วยความเป็นสมาธิ ความเป็นส่วนตัว ความจริงผมไม่อยากรบกวนอารมณ์ของพวกเขาเลย แต่ผมก็เชื่อว่าการที่พวกเขาเห็น
ผมร้องเพลงไปด้วย น้ำตาไหลนองอาบแก้มไปด้วย ขณะค่อยๆขยับเข้าไปถ่ายภาพ พวกเขาก็คงรับรู้ได้ว่าผมก็อยู่ในอารมณ์เดียวกันกับพวกเขา เพียงแต่ผมก็ต้อง
ทำหน้าที่ของผมไปด้วย
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15723333_1498343550194735_4868505116606665346_o-jpg.43064/)
จากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย และจากร้อยเป็นพัน เป็นพันหัวใจที่คิดถึงพ่ออย่างที่สุด
.....
ในค่ำคืนวันที่ ๕ ธันวาคม วันพ่อแห่งชาติ เป็นครั้งแรกที่มาสนามหลวงแล้วรู้สึกเงียบเหงาระคนเศร้าซึม ต่างคน ต่างกลุ่ม ต่างมา บ้างนั่งสวดมนต์
บ้างรวมกลุ่มเล็กๆ จุดเทียนคุยกับพ่อ ไร้งานอย่างเป็นทางการที่จะทำให้พ่อที่นี่ เหมือนที่เคยทำมาตลอดระยะเวลา 70 ปีที่ผ่านมา
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800510_1498347276861029_5824680636541558351_o-jpg.43065/)
พสกนิกรผู้รักและเทิดทูนหลายๆ กลุ่ม จากหลายๆ ที่ที่มีหัวใจเดียวกัน หัวใจที่รักพ่อ หัวใจที่คิดถึงพ่อ ไม่มีอะไรมาหยุดหัวใจอันภักดีของพวกเขาเหล่านี้ได้
จากกลุ่มเล็กๆ เวลาผ่านไป จากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย และจากร้อยเป็นพัน เป็นพันหัวใจที่คิดถึงพ่ออย่างที่สุด
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15732468_1498347930194297_4781491595275047831_o-jpg.43066/)
วันนี้ไม่มีพ่อแล้ว ไม่มีเสียงตะโกน"ทรงพระเจริญ"อันกึกก้องไปทั้งท้องสนามหลวงเหมือนอย่างแต่ก่อน แต่พ่อจะมีหัวใจเหล่านี้ ที่นี่เสมอในทุกๆวันที่ ๕ ธันวาคมและตลอดไป"
“พ่อเจ้าหลวง เหนราวเปงคงไทย ราวจึงร่ายเปงคงไทย” เป็นคำบอกเล่าถึงความรู้สึกภายในใจลึกๆ
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15731773_1498353030193787_1503570626247353352_o-jpg.43067/)
บางคนพูดไทยไม่ชัด บางคนพูดไทยไม่ได้ แต่พวกเขาทุกคน ก็รู้ว่าพ่อเจ้าหลวงคือใคร
ใครคนนั้น... ที่มองเห็นพวกเขา ในวันที่พวกเขาไม่มีใคร
ใครคนนั้น... ที่คอยห่วงใยพวกเขา ในวันที่พวกเขาไม่มีอาชีพอะไร
ใครคนนั้น... ที่ให้แผ่นดินให้ชีวิตให้อนาคต จนพวกเขามีวันนี้
ใครคนนั้น... คือคนที่พวกเขาก็จงรักและภักดีไม่แพ้ใครๆ
ใครคนนั้น... ก็คือคนที่พวกเขาเรียกว่า “พ่อเจ้าหลวง"
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15774708_1498354483526975_2881015613667482388_o-jpg.43068/)
ชาวเขาชาติพันธุ์ 41 ชนเผ่า กว่า 5,200 คนทั่วประเทศ เดินทางมาสักการะพระบรมศพในหลวง ร.9 ด้วยเงินทุนส่วนตัว ด้วยเพราะสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ
เป็นล้นพ้น อันหาที่สุดมิได้
พวกเขาบางกลุ่มเดินเท้าข้ามเขาลูกแล้วลูกเล่า บางกลุ่มเดินเท้าข้ามคืนข้ามวัน จุดหมายเพื่อมาขึ้นรถที่หมู่บ้านแล้วเดินทางต่อไปขึ้นรถไฟที่เชียงใหม่
มาลงยังหัวลำโพง เข้าพักแรมที่สนามม้านางเลิ้ง และตอนเช้าตรู่ มาทำพิธีส่งดวงพระวิญญาณตามความเชื่อของพวกเขา และเข้าต่อแถวตอนแปดโมง
ตามคิวจนได้เข้ามาในพระบรมมหาราชวัง สี่ห้าโมงเย็น พวกเขาบอกว่านานเท่าไหร่ก็จะรอ "รอเพื่อพบพ่อเจ้าหลวง"
บางส่วนใส่ชุดชาวเขาที่ทั้งหนักและหนา แต่เพื่อให้สมพระเกียรติ พวกเขาบอกว่า พวกเขาทนได้ พ่อหลวงไปหาพวกเขาที่บ้าน ลำบากมากกว่านี้อีก
แม้ดูพวกเขาจะเหนื่อยและเมื่อยล้า แต่ทุกคนก็อดทนเพื่อขอเข้ากราบลา “พ่อเจ้าหลวง" ครั้งสุดท้าย
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15724783_1498356616860095_6191956243805496317_o-jpg.43069/)
.....
ครั้งนั้น . . . ฟ้าเคยโน้มลงมาบรรจบพื้นดิน
วันนี้ . . . เม็ดดินเล็ก ๆ จะเดินทางมาส่งฟ้า
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15724582_1498360223526401_7704558693844862573_o-jpg.43070/)
ความรู้สึกของประชาชน พวกเขาเหล่านี้ อยู่ในสายตาที่มองผ่านเลนส์ของผมตลอดระยะเวลาตั้งแต่ค่ำวันที่ 13 ตุลาคมจนมาถึงในวันนี้ ผมจดจำได้ทุกความรู้สึกที่
รับเข้ามา รู้ไหมว่าภาพ ภาพหนึ่งกว่าที่จะตัดสินใจกดชัตเตอร์ลงแต่ละครั้ง เราต้องใช้เวลาจ้องมอง เราต้องต้องซึมซับเอาความรู้สึกที่อยู่ตรงหน้า เข้ามาเก็บไว้ใน
ตัวเองมากมายขนาดไหน ความรู้สึกที่ผมได้รับมาเหล่านี้ มันทำให้ผมรับรู้เลยว่าพระองค์ท่านทรงมีพระบารมีที่ยิ่งใหญ่มหาศาลอย่างที่สุดไม่มีใครเทียบได้ ใน
ความรู้สึกรักและภักดีของพวกเขา ในแต่ละวันที่ผ่านมา ยิ่งถ่าย ยิ่งบันทึกภาพไปเรื่อยๆ ไม่มีเลยที่ความรู้สึกเหล่านี้จะจางหายไป มันกลับท่วมท้น ทวีคูญเพิ่มมากขึ้น
แม้วันเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานหลายเดือนแล้ว เพียงแต่ความรู้สึกที่เคยร้องไห้ โศกเศร้า น้ำตาไหล แปรเปลี่ยนไปเป็นการกระทำความดี เป็นคนดี เดินตามรอย
ตามปณิธาน คำสอนของพ่อ
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15800076_1498363320192758_5848220395324736847_o-jpg.43071/)
การถ่ายภาพครั้งนี้ ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะนอกจากภาพถ่ายที่เน้นอารมณ์และความรู้สึกของประชาชนที่มีต่อในหลวง ผมยังเขียนเล่าเรื่องราวต่างๆ
ในฐานะที่เคยถวายงานพระองค์ท่านไว้ในเฟซบุ๊คของผมด้วย ซึ่งมีการแชร์ทั้งภาพและเรื่องราวที่ผมเขียนออกไปจำนวนมาก
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15732213_1498363746859382_8404899840920079066_o-jpg.43072/)
นอกจากนี้ภาพของผมคือภาพ “หยาดเหงื่อของพ่อ หยดน้ำตาของลูก” ที่ผมถ่ายไว้เมื่อเช้าวันที่ 15 ตุลาคม ที่บริเวณหน้าประตูพระบรมมหาราชวัง ในระหว่างที่
ประชาชนมารอเข้าร่วมลงนามถวายความอาลัย พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ที่ศาลาสหทัยสมาคม ในพระบรมมหาราชวัง ได้รับคัดเลือกให้
มาจัดแสดงในนิทรรศการ “ทรงสถิตในดวงใจไทยทั้งชาติ” ของกระทรวงวัฒนธรรม ที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ เป็นภาพที่ได้คะแนนโหวตให้เป็นภาพที่
ประชาชนให้ความสนใจมากที่สุดอันดับหนึ่ง หลังจากนั้นก็ยังได้รับคัดเลือกเป็น 1 ใน 9 “ภาพแห่งความภักดีต่อในหลวงรัชกาลที่ 9” ที่กระทรวงวัฒนธรรมจะนำ
มาจัดทำเป็น “จดหมายเหตุ” ทำให้มีสื่อกระแสหลักจำนวนมาก ทั้งหนังสือพิมพ์ วิทยุ โทรทัศน์ และนิตยสารต่างๆ มาขอสัมภาษณ์
แม้ผมจะได้รับความชื่นชมอย่างมากมายอย่างที่ไม่เคยมาก่อน และหลายๆ ครั้งมันดีต่อใจอย่างที่สุด มีคนรู้จักผมเพิ่มมากขึ้น ชื่นชมผม เพราะภาพเหล่านี้ หรือ
เพราะงานๆ นี้ บอกเลยว่าผมไม่ต้องการ หากเป็นไปได้ ผมขอ “ในหลวง” กลับคืนมา
“ผมไม่อยากได้ภาพแบบนี้ ใจจริงๆ ถ้าเลือกได้ ไม่อยากเห็นภาพแบบนี้เลย แต่ที่สุด ไม่ว่าภาพนั้นมันจะสุขหรือทุกข์ สุดท้ายแล้วมันจะงดงามในทุกๆ ความรู้สึกเสมอ”
#ขอเป็นข้ารองบาททุกชาติไป #ช่างภาพบ้านนอก
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๐
https://www.facebook.com/notes/739184333605874/
www.facebook.com/notes/wason-wanichakorn/-ความในใจ-ปีที่คนไทยไม่ต้องการความจริง-ลาก่อนปีเก่าที่ไม่อยากจดจำ-/1378618885511182
(https://สภากาแฟ.net/attachments/15774793_1498364496859307_4155888908821722870_o-jpg.43073/)
วสันต์ วณิชชากร (ช่างภาพบ้านนอก)