ทะเลาะ…

ทะเลาะ…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ผมเชื่ออย่างหนึ่งว่า
เมื่อคนเราอยู่ใกล้ๆ กัน
สนิทกันจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นฐานะอะไรก็ตาม
พ่อ แม่ ลูก แฟน เพื่อน ฯลฯ
มันจะต้องมีความเห็นไม่ลงรอยกันบ้าง
เป็นบางเวลา
และบางครั้งความเห็น
หรือทัศนคติที่ไม่ตรงกัน
ก็ทำให้เกิดการทะเลาะกันขึ้นมา
ดังนั้นในความรู้สึกผม
การทะเลาะกัน
เป็นเรื่องปกติมากๆ
คนที่บอกว่าสนิทกันมากแล้ว
แต่ยังไม่เคยทะเลาะกัน
ผมว่า…
เขาสองคนยังไม่รู้จักกันทุกด้าน
เพราะเวลาทะเลาะกัน
เราจะเห็นด้านที่ดีน้อยหน่อย
(ก็คือร้ายนั่นแหละ) ของอีกคน
เมื่อทะเลาะกันเสร็จแล้ว
เราก็จะรู้จักกันมากขึ้น
แต่…
ความสำคัญของการทะเลาะกัน
ไม่ได้อยู่ที่เวลาทะเลาะกัน
สำหรับผม
มันอยู่ที่หลังทะเลาะกันมากกว่า
เราสองคนสามารถทำให้การทะเลาะกันครั้งนั้น
เป็นสิ่งที่ทำให้เราสองคนรู้จักกันมากขึ้น
“และไม่บั่นทอนความรู้สึกดีๆ ของทั้งคู่”
ได้หรือไม่
สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ตรงนั้น
ถ้าเราสามารถทำให้การทะเลาะกันนั้น
“เป็นโมฆะทางความรู้สึก”
คือไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของเราทั้งคู่
ความรู้สึกดีๆ ของเราทั้งคู่ก็ยังคงเดิม
แต่…
“ไม่เป็นโมฆะทางความเข้าใจ”
คือทั้งสองคนกลับได้ความเข้าใจเพิ่มขึ้นมา
การทะเลาะกันครั้งนั้นก็คุ้มแล้วที่เกิดขึ้น
ผมพูดอย่างนี้ ผมไม่ได้ชอบการทะเลาะหรอกครับ
แต่อยากให้ทุกๆ คนมองการทะเลาะเสียใหม่
เมื่อไรก็ตามที่คุณทะเลาะกับคนที่สำคัญของคุณ
จงจำไว้ว่า
1. ถ้าแคร์เขา และกลัวเสียเขาไป
อย่าปากหนักที่จะเอ่ยคำว่าขอโทษ
2. แม้เขาจะเป็นฝ่ายขอโทษเราก่อน
เราก็ควรขอโทษเขาเช่นกัน
อย่างน้อยเราก็พูดไม่ดีกับเขาด้วย
3. หลังการทะเลาะ ลองคิดดูหน่อย
ว่าความรู้สึกของคุณทั้งคู่ แย่ลงหรือเปล่า
ถ้าแย่ลง หาวิธีการง้อต่อไป ถึงแม้ว่า
เรื่องที่ทะเลาะนั้นจบแล้วก็ตาม
4. การลงท้ายตอนหลังด้วยการแสดงออกถึง
ความแคร์และความรักกับคนๆ นั้นก็สำคัญ
ทำให้เขารู้เถอะว่า…เรารักเขาแค่ไหน
5. ถ้าคุณทั้งสองคนทะเลาะกัน
อย่าทิ้งเอาไว้นานข้ามคืน หรือข้ามวัน
คุณไม่รู้ว่า หลังจากนั้นคุณจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า จริงไหม?
ถ้าต้องจากกันด้วยความรู้สึกแย่ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คนที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต ก็คือคุณเอง

------------------------------------