|
ppsan
|
 |
« on: 02 September 2024, 08:59:36 » |
|
ชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย สปัน เธียรประสิทธิ์ ภาค ๒ [3]
Vuttikorn Phavichitr
4 มกราคม 2018 ·
ชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยายภาค ๒
สปัน เธียรประสิทธิ์
แม่ของฉัน ตอนที่ ๓ ไปเยี่ยมคุณตา
วันหนึ่งแม่พาฉันกับพี่สาวนั่งรถรางไปเยี่ยมคุณตาที่ บ้านบรรทมสินธุ์ (บ้านพิษณุโลก) รถรางวิ่งผ่านโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ เห็นผู้หญิงแต่งกายผ้านุ่งสีน้ำเงินเสื้อขาว ๓-๔ คนขึ้นมาบนรถ แม่แสดงกริยาตกใจ กระสับกระส่าย แค่ ๒ สถานีก็ถึงที่จะลง แม่ฉุดฉันกับพี่สาว “เร็วโดดเร็ว” พอโดดลงจากรถ แม่ก็ฉุดเราวิ่งจนแทบจะหกล้มลุกคลุกคลาน
ฉันทั้งตกใจแล้วก็สนุก เพราะถูกสาว ๓-๔ คนนั้น วิ่งไล่เหมือนเล่นโปลิศจับขโมย เขาวิ่งตามมาทำไม ได้ยินแต่แม่พูดว่า
“อีนั่น มันตามมา”
ฉันจำชื่อแม่นฝังหัวแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้วทำไมแม่ต้องหนี พอเข้าประตูบ้าน แม่ตะโกนเรียกคนสวน แม่ครัว คนเก่าแก่ ในบ้านว่า
“อีนั่น มันตามมา”
ยายสินแม่ครัวถือมีดอีโต้ ตาเปลคนสวนถือจอบวิ่งออกมา
“ฆ่ามันเลย!”
เสียงตะโกน ๒ คนวิ่งไล่สาวๆ เห็นกลับมาเล่าว่า ไล่จนถึงถนนใหญ่และกระโดดหนีขึ้นรถราง ดีแล้วที่ไปพ้น มิฉะนั้นจะกลายเป็นฆาตกรกัน
ฉันสงสัยตลอดว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่ไม่ยอมปริปากพูดถึง ยังค้างอยู่ในใจฉันตลอดมาจนโต
ผู้หญิงคนนี้ คือ แม่เลี้ยงของฉัน ที่ฉันเคยเขียนในหนังสือเล่มแรกว่า ฉันรักเธอเพราะเธอดีกับฉันมาก แม่ฉันโกรธฉัน เมื่อรู้ว่าฉันดีกับเขา แม่บอกว่า เขาแย่งพ่อไปจากแม่
เมื่อแม่แต่งงานใหม่กับคุณหลวงรักษ์นราธรก็ได้ย้ายมาอยู่บ้านใหม่ที่ทุ่งมหาเมฆ ฉันจำบ้านนั้นได้ทุกซอกทุกมุม ตอนนั้นฉันเพิ่งจะย่างสามขวบ จำได้ว่า ฉันนั่งอยู่บนรถโกดังอยู่ข้างๆตู้กับข้าวและอะไรต่ออะไรเต็มไปหมด
ฉันตื่นเต้นที่จะย้ายไปที่ใหม่ แต่ก็ยังคิดถึงใต้ถุนบ้านและคิดถึงปลาตัวใหญ่ในบ่อโบราณ ซึ่งฉันมักไปนั่งอยู่ที่กระไดปูนเอามือลูบหลังปลาที่ตัวเกือบเท่าฉัน จำไม่ได้ว่าปลาอะไร
พอเข้าบ้านแม่เอาฉันไปขังไว้ที่เรือนคนใช้ ซึ่งแยกจากตัวบ้าน ประตูเป็นไม้หมุนๆ ฉันยังหมุนออกมาลงกระไดไปเล่นข้างนอก
ขณะที่ทุกคนชุลมุนกับการย้ายข้าวของเข้าบ้าน สมัยนั้นยังไม่มีน้ำประปา ต้องขุดบ่อน้ำเอาไว้ใช้ซักผ้า มีถังผูกเชือกโยนลงไปตักน้ำ. ลึกมาก
ส่วนน้ำกิน คือ น้ำฝน ทุกบ้านจะมีตุ่มเรียงรอบบ้าน ฉันเห็นขอบบ่อสูงน่าสนใจ ความอยากรู้ว่าบ่อลึกแค่ไหนก็จะปีน จนหัวเกือบทีมลงไป มีคนร้อง แม่ตกใจจับมาตีขา
ฉันถูกตีบ่อยเพราะซนมาก แต่พี่สาวของฉัน พี่แปลกมาก เขาไม่เคยวิ่งหรือปีนอะไรเล่น นั่งอยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น
.
.
|
Author