"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" ของ สปัน เธียรประสิทธิ์ [14]

1 Hour 1 Day 1 Week 1 Month Forever
Login with username, password and session length

"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" ของ สปัน เธียรประสิทธิ์ [14]

Vuttikorn Phavichitr
ผู้ดูแล  · 30 มีนาคม 2017  ·

ย้อนเรื่องราวชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย
สปัน เธียรประสิทธิ์ ตอนที่ ๑๔

..



.


......ชีวิตเฉียดตาย......

วันหนึ่งออกตรวจบ้านที่ฝรั่งเพิ่งออกไป โดนต่อหัวเสือเป็น ๑๐๐ ตัวกัดจนหมดสติ ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ทุกคนตกใจนึกว่าไม่รอด

ขณะที่สติเลือนลางได้ยินพยาบาลพูดว่า
"จะรอดหรือนี่ ตับไตไส้พุงไม่พังหมดแล้วหรือ"
ฉันได้ยินขณะครึ่งหลับครึ่งตื่นลึกในใจ
" ฉันต้องไม่ตาย ฉันต้องอยู่ "
แล้วฉันก็สลบไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ พอฟื้นขึ้นมาก็พบลูกสองคนอยู่ข้างเตียง ลูกหน่องกอดแม่แล้วพูดว่า
"ตายจริง หัวแม่เหม็นเหมือนถูกไฟไหม้ช็อต"
 ฉันได้สติตอบว่า
"ถ้าแม่ผ่านการตรวจออกนอกประเทศเครื่องตรวจคงจะร้องต่อต๊อดๆ เพราะเหล็กในของตัวต่อฝังอยู่เต็มตัวและมือ"

ทุกคนขำในคำพูดฉัน เพราะจะตายอยู่แล้วยังมีอารมณ์ขันอีก หมอบอกว่าไม่สามารถเอาเหล็กไนออกได้ แต่ฉีดยาฆ่าเชื้อไว้แล้ว หมอห่วงเรื่องตับไตเพราะพิษจะแล่นเข้าไป อีกหนึ่งอาทิตย์ให้มาตรวจใหม่ ปรากฏว่าปัสสาวะเป็นเลือด ก็ต้องกินยาต่อไปอีกสักพัก หมอบอกว่าตับไตอาจจะมีปัญหาภายหลังจนป่านนี้ ๒๐ กว่าปีแล้ว ตับไตยังไม่เป็นอะไรเลย โชคดีของฉัน

พูดถึงความโชคดีในความโชคร้าย เรื่องความจะไม่ถึงที่ ทำให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเหลือเชื่อ วันที่เกิดเหตุฉันขึ้นรถไปตรวจบ้านเช่าได้สตาร์ทรถแล้ว เลขาตะโกนว่ามีโทรศัพท์ฉันกระโดดลงจากรถไปรับสายนั้น  ด้วยความเป๋อก็ไปคว้ากุญแจรถอีกดอกซึ่งแขวนไว้วิ่งมาขึ้นรถ ปรากฏว่ากุญแจคารถสตาร์ทอยู่ ฉันจึงเอากุญแจอีกดอกวางไว้ใกล้พวงมาลัย ถ้าฉันไม่อีกกุญแจรถมาอีกดอกฉันจะต้องตายอยู่ในบ้านหลังนั้น เพราะกลับบ้านไม่ได้ แล้วแถวนั้นก็ไม่มีคนช่วย

ฝรั่งที่ออกไปเคยเตือนฉัน แต่ฉันจำไม่ได้ เขาบอกให้ระวังมีแมลงมีพิษอยู่หลังบ้าน เมื่อไปถึง ฉันก็เดินตรวจบ้าน ขณะเดินผ่านห้องรับแขก เข้าไปในสวนหลังบ้าน เห็นต้นหมากซึ่งอยู่ในกระถางใหญ่ล้มอยู่ ฉันจับตรงกลางต้นไม้ให้ตั้งขึ้น โดยไม่ได้ดูที่ก้นกระถาง ซึ่งเป็นรังตัวต่อหัวเสือ เมื่อยกต้นตั้งขึ้น มันตั้งไม่ได้ เพราะก้นกระถางมันนูนมาก ฉันก็ก้มลงกดกระถางหมุนๆให้มันลง

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนโดนเข็มสัก ๑๐๐ เล่ม ทิ่มที่หัว เร็วจนมองอะไรไม่เห็น เอามือจับหัวก็รู้สึกเหมือนถูกครอบด้วยหมวกเหล็ก

พยายามเอามือดึงออกจึงรู้ว่าเป็นตัวต่อ ฉันถูกรุมรอบตัว ตกใจวิ่งกลับเข้าไปห้องรับแขกปิดประตู พยายามแกะออกทีละตัวจึงถูกกัดที่มือ จากห้องรับแขกหนีเข้าแพนทรี่และปิดประตูจากแพนทรี่หนีเข้าครัว มันก็ยังรุมฉันอยู่ ฉันวิ่งออกมาจากขึ้นรถ ตายล่ะ....กุญแจรถตกอยู่ที่รังต่อจะทำอย่างไรดี ตกใจสุดขีด จะร้องให้คนช่วยก็ไม่มีใครเลย ตัวต่อยังรุมต่อยฉันอยู่ ฉันจึงกระโดดขึ้นรถปิดประตู ก็บังเอิญเรียกเห็นกุญแจอีกดอกในรถ  พระเจ้าช่วย คว้าได้ก็ขับรถออกมาด้วยความเจ็บปวดจนแทบหมดสติ ถึงบ้านแค่หนึ่งกิโลบีบแตรลั่นไปหมด เลขาตกใจวิ่งออกมา

"เร็วเข้า ตามเพื่อนบ้านใครก็ได้ขับรถไปโรงพยาบาลที"

ฉันให้คนไปด้วยนั่งช่วยขยี้หัวไม่ให้ฉันช็อคพอมาถึงหน้าหมู่บ้านรถติด ฉันตะโกนฝ่าไฟแดงไปเลย คนขับที่เป็นผู้หญิงสั่นไปหมดเพราะความกลัว พอถึงโรงพยาบาลถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินแล้วฉันก็หมดสติไป

เหตุการณ์ครั้งนั้นถือว่าดวงไม่ถึงที่แน่ๆ ข่าวจากโรงพยาบาล ทำให้หนังสือพิมพ์ลงและถูกเชิญไปสัมภาษณ์ออกทีวี พร้อมกับเชิญนายแพทย์ไปด้วย หมอบอกว่ารอดมาแบบปาฏิหาริย์แท้ๆ เป็นคนอื่นคงไม่รอด เรียกว่าเฉียดตาย หนังสือฉบับหนึ่งลงตอนท้ายว่า

"นี่แหละคนดีผีคุ้ม" นี่ฉันกลายเป็นคนดีไปแล้ว

หลังจากนั้น ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นอีก วันหนึ่งฉันเกิดอาการคันทั้งตัว ใครๆแนะให้ไปหาหมอผิวหนัง ฉันบอกว่าฉันไม่ได้เป็นโรคผิวหนัง เพราะก่อนจะคัน ฉันรู้สึกผิดปกติที่หัวมันตึงๆ ต้องเกิดจากหัว ก็เข้าหาหมอที่โรงพยาบาลใหญ่เช็คศีรษะ เข้าสแกนศีรษะจดสันหลัง ก็พบว่าท่อน้ำเหลืองตัน ต้องทำการผ่าตัดที่ลำคอ จึงได้จองโรงพยาบาลไว้ จะเข้าอยู่แล้ว โชคช่วยอยู่ดีๆก็มีลูกค้าสมัยรับตัดเสื้อ ไม่ได้เจอกัน ๑๕ ปี คิดถึงได้เห็นเบอร์โทรศัพท์ของฉันจากทีวี เขาก็เลยโทรมา คำแรกถามตามธรรมเนียมว่า
"สบายดีหรือคะ"
ฉันตอบว่า
"ไม่สบายค่ะ กำลังจะเข้าโรงพยาบาลเพื่อผ่าตัด"

แล้วฉันก็เล่าอาการให้เขาฟัง เขาก็เลยบอกว่าให้ไปกับเขา เขาจะพาไปหาหมอจีนที่นวดแล้วจับเส้นเก่งมาก ฉันก็ไปกับเขา มีคนนั่งรอราว ๔๐ คน คนหนึ่งใช้เวลาแค่ ๑๐ นาที

หมอจับคอและจับเส้นอะไรไม่ทราบ หลังจากนั้น จากที่ฉันหันคอไม่ได้ก็หันได้ และตาก็สว่างขึ้น ราคา ๒๐๐ บาท เขาบอกให้มาทุกอาทิตย์สามครั้งจะหาย ฉันทำตามหมอจีนสั่งสามครั้งเสียไปทั้งหมด ๖๐๐ บาท หายตัวเบาเลย เป็นอันว่าหายรอดตาย งดการผ่าตัด

ฉันมาอยู่บ้านใหม่นี้ มีความสุขมาก ฉันไม่เคยเข้าเมืองเลย การอยู่คนเดียวเป็นความสุขที่สงบ แค่นั่งมองระลอกน้ำเวลาลมพัดยามพระอาทิตย์ตกดิน จิตใจก็สบายแล้ว ถ้าเราอยู่กับคนที่เรารัก ไม่ว่าจะเป็นสามีหรือลูกหลานที่เรารักผูกพันนั้น ก็จะเป็นปัญหา  ปัญหาที่จะทำให้เราหงุดหงิด ก็คือ คนใกล้ตัว จึงได้รู้ว่าการอยู่คนเดียวเงียบสงบ เป็นสุขที่สุด

ร้อยเรียงจากหนังสือ ชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยายโดยคุณสปัน เธียรประสิทธิ์

โปรดติดตามตอนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ในตอนต่อไป

.



.