|
ppsan
|
 |
« on: 31 August 2024, 21:45:21 » |
|
"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" ของ สปัน เธียรประสิทธิ์ [10]
Vuttikorn Phavichitr
ผู้ดูแล · 25 มีนาคม 2017 ·
ย้อนเรื่องราวชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย
สปัน เธียรประสิทธิ์ ตอนที่ ๑๐
..
..
เมื่อชีวิตครอบครัวเหมือนจะเข้าที่เข้าทาง ฉันก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงาน รับเย็บเสื้อโดยอาศัยโรงรถของพี่สาวเป็นที่ทำงาน ที่รับแขกลูกค้าก็ไม่มี มีหลังคาแต่ไม่มีฝา เก้าอี้รับแขกก็เป็นแค่ไม้ธรรมดา ห้องลองเสื้อแค่ยกพื้นไม้ขึ้นมาหน่อย และมีผ้าม่านกั้นโดยรอบ แต่ก็มีลูกค้ามาอุดหนุนมากมาย ฉันออกแบบให้ลูกค้าเอง ลูกค้าติดใจที่ฟิตติ้งของฉันดีมาก แบบค่อนข้างจะเรียบใส่ได้นานไม่ล้าสมัย จึงมีคนมาขอเรียนด้วยฉันปฏิเสธหมดเพราะไม่มีเวลา
ยอมสอนลูกศิษย์คนแรก คือ ศรีไศล สุชาตวุฒิ เพราะคุณแม่เขาขอร้อง และเมื่อเขาเป็นเด็กนักเรียนมัธยม เขาชอบมาป้วนเปี้ยนช่วยเลี้ยงหนิง จึงสนิทกันเหมือนน้อง ศรีไศลเป็นเด็กหัวดี เราอยู่ด้วยกันเหมือนญาติ ต่อมามีลูกศิษย์จะมาขอเรียนหลายคน ฉันปฏิเสธไปหมด แต่ศรีไศลขอให้ฉันรับและจะช่วยสอนให้ ฉันจึงไปกู้เงินจากญาติมาซื้อตึกแถวหนึ่งห้อง แรกเริ่มมีนักเรียน ๓๐ คน และหลังจากนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องขออนุญาตกระทรวงศึกษาธิการเปิดเป็นโรงเรียนจริงๆ นักเรียนเพิ่มขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ จนต้องซื้อตึกแถวต่อไปอีกทีละห้องจนถึง ๕ ห้อง
การแจกประกาศปีแรก จัดขึ้นที่สวนลุมพินี อาจารย์สามีฉันเอาบัตรไปเชิญคุณพ่อ ซึ่งไม่เคยเจอกันเลยมากกว่า ๑๐ ปี ตอนนั้นฉันมีชื่อเสียงดัง จนพ่อไปที่ไหนก็มีแต่คนเอ่ยถึงฉันและชื่นชม พ่อเลยตัดสินใจมา
พ่อเดินเข้ามาในงาน ขณะที่ฉันกล่าวเปิดงาน มีคนมากระซิบว่าพ่อมา ฉันดีใจและตกใจปล่อยไมโครโฟนวิ่งฝ่ากลางฟลอร์เข้ามากราบพ่อที่เท้าและร้องไห้ พ่อก็ร้องไห้กอดฉันบรรยากาศเงียบสงบท่ามกลางความตะลึงของแขกที่มา
" ลืมทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดเถิดลูก "
ทุกคนเห็นภาพนี้ ครูและลูกศิษย์บางคนถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความตื้นตันใจ เพราะทุกคนทราบถึงอดีตของฉันดี วันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด ประสบความสำเร็จทั้งเรื่องงานและเรื่องครอบครัว
ตั้งแต่นั้นมาชีวิตฉันเริ่มสมบูรณ์แบบ อยู่กับสามีใหม่ เขาดีกับลูกมาก ลูกก็รักเขา เวลาลูกหกล้มเจ็บ ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยให้เขาไปปลอบกันเอง
แต่ฉันจะหงุดหงิดเมื่อเขาพาฉันไปงาน เพราะฉันไม่ชอบไปเจอคนใหญ่คนโต ต้องไปฝืนชูคอ ไม่ใช่นิสัยฉัน เขาหวังเล่นการเมือง มีเพื่อนญาติมาพักที่บ้านบ่อยๆ ซึ่งฉันไม่ชอบ ฉันจึงบอกเขาว่า เมื่อไหร่ที่เขาเล่นการเมืองฉันจะขอหย่า เพราะฉันรับไม่ได้ ฉันไม่ต้องการเป็นภริยารัฐมนตรี ฉันต้องการความสงบทำมาหากินของฉัน
แต่เขาก็มีส่วนช่วยฉัน โดยการทำให้โรงเรียนสอนตัดเสื้อของฉันเจริญ เพราะเขาเข้ากับสื่อเก่ง ฉันแย่ในเรื่องนี้ ฉันไม่ชอบขอร้องให้ใครทำอะไรให้ แต่สื่อกลับรักฉัน เพราะฉันคบพวกเขาแบบกันเองและจริงใจ เราก็เลยเข้ากันได้ดี โรงเรียนของฉันจึงเจริญแบบพุ่งขึ้นเร็วกว่าที่คิด แต่เหนือสิ่งอื่นใด ฝีมือต้องสำคัญกว่าทุกอย่าง
ถึงอย่างไร.....ฉันก็ไม่พ้นวิบากกรรม แม่ของอาจารย์ มาพูดจะให้เขามีเมียอีกคน เพราะอยากมีหลาน ถึงกับไปสู่ขอผู้หญิงมาให้ ซึ่งเป็นคนเหนือด้วยกัน แล้วก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลเป็นลูกศิษย์ของฉันเอง
เรียงร้อยเรื่องราวจากหนังสือ ชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย โดย คุณสปัน เธียรประสิทธิ์
โปรดติดตามตอนต่อไป
.
.
|
Author