|
ppsan
|
 |
« on: 27 August 2024, 16:42:59 » |
|
"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" ของ สปัน เธียรประสิทธิ์ [3]
Vuttikorn Phavichitr
ผู้ดูแล · 16 มีนาคม 2017 ·
ย้อนเรื่องราวชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย
สปัน เธียรประสิทธิ์ ตอนที่ ๓
..
..
เช้าวันหนึ่งของปีพ.ศ. ๒๔๘๒ ฉันต้องตกใจสุดขีด ได้ยินเสียงคนวิ่งและตะโกน
"ญี่ปุ่นบุก!!ญี่ปุ่นบุก!!
ฉันไม่รู้จะวิ่งไปไหน เขารบกัน เราจะตายไหมนี่ ผู้ปกครองคนอื่นรีบมารับลูก ครูก็จัดกระเป๋าเตรียมหนี แม่ฉันอยู่ถึงเชียงราย พ่อก็ไม่รู้อยู่ไหน ร้องไห้ไม่ออก ทหารญี่ปุ่นมาจับครูอเมริกันไป ครูไทยพากันร้องไห้ ฉันเลยร้องตาม โรงเรียนวัฒนาวิทยาลัยนี้เป็นอเมริกันมิชชั่นนารี จึงถูกญี่ปุ่นยึดเป็นศูนย์บัญชาการ
แล้วฉันก็นึกว่าฉันตาฝาด เมื่อเห็นแม่วิ่งฝ่าเข้ามาหา มือหิ้วพานทอง เสียงแม่ร้องเรียกเหมือนปาฏิหาริย์ แม่มาได้อย่างไร แม่บอกว่าเพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ เพื่อมาเผาศพคุณตา บังเอิญแท้ๆ ตอนเช้าแม่ถือพานและการ์ดออกไปเชิญญาติ เห็นชาวบ้านในตลาดปิดประตูร้าน วิ่งกันอลหม่านจึงรู้ว่าเกิดสงคราม แม่จึงรีบมารับลูก แม่วิ่งหาลูกจนครบทั้งสองคน
เมื่อรวมกันได้ก็โดดขึ้นรถไม่มีเวลาเก็บเสื้อผ้า รถรับจ้างจอดหน้าปากซอย ไม่ยอมเข้า บอกว่าส่งแค่นี้ก็บุญแล้ว เราวิ่งเข้าซอย จำได้ว่าวิ่งไปแหงนคอดูบนฟ้าไป เสียงเครื่องบินดังกลบหูไปหมด
"อาทิตย์อุทัยแดงแจ๋ เรือบินญี่ปุ่น!!วิ่งเร็วๆเดี๋ยวมันยิงเราตาย"
ฉันเห็นคนขับกับปืนกลที่อยู่ข้างเครื่องบินจอดลงมาบินหัวเรี่ยกับหลังคาบ้านเป็นความกลัวสุดชีวิต วิ่งแบบล้มลุกคุกคลานไปให้ถึงบ้าน เพราะคิดว่าเมื่อถึงบ้านมีหลังคาคงจะคุ้มได้ แม่รีบพาเรากลับบ้านเก็บข้าวของอย่างด่วนเพื่อไปหัวลำโพง ขณะนั้น ครอบครัวใหม่ของแม่อยู่ที่เชียงราย เพราะคุณพ่อเลี้ยงเป็นผู้ว่าราชการอยู่ที่นั่น
เมื่อถึงหัวลำโพงแม่ให้ชายฉกรรจ์สามคนแบกเราขึ้นบ่าเพราะคนเบียดกันจนมองไม่เห็นทาง ฉันนั่งอยู่สูงมองลงมาเห็นศีรษะคนดำแน่นแทบจะก้าวเดิน ลงไม่ได้ ผู้โดยสารทุกคนไม่มีการซื้อตั๋ว เต็มใจไปเสียค่าปรับสองเท่าตัวบนรถไฟ เราสามคนถูกโยนเข้าไปในหน้าต่างรถไฟไปคนละช่อง ผู้คนแออัดยัดเยียด ฉันโดนเสียบเข้าไปในซอกรักแร้ของหญิงชาวอินเดีย ขาอยู่ในซอกชะลอม โผล่มาได้แค่คอ หายใจก็ไม่ออก เท้าก็ขยับไม่ได้ ฉันหลับหูหลับตาท่องคาถาด้วยความกลัวตาย พอรถจอดตามสถานี แม่ก็ขอให้คนช่วยส่งเงินข้ามต่อๆกัน ให้ช่วยซื้อข้าวซื้อน้ำให้กิน
"แม่ขา หนูเล็กปวดฉี่"
แม่โยนผ้ามาให้
"เอ้า...ใส่ไว้ใต้ก้น"
กว่าจะใส่ได้ก็ทุลักทุเล เพราะขยับไม่ได้ หมักหมมอยู่อย่างนั้นตลอดวันตลอดคืน รถไฟวิ่งช้ามากเพราะน้ำหนักเกิน กว่าจะถึงลำปางก็เป็นเวลาค่ำของอีกวัน
เมื่อไปถึงฉันปีนออกไม่ได้เพราะขาติดซอกชะลอม มีตำรวจปีนเข้ามาช่วย ปรากฏว่าเท้าถึงเข่าบวมเป่งทั้งสองข้าง ชาไม่มีความรู้สึก พี่น้องก็อยู่ในสภาพเดียวกัน เราออกเดินทางจากลำปางถึงเชียงรายตอนรุ่งสาง แต่ไม่มีการพัก แม่เร่งเตรียมเสบียง ทำ กล้วยตาก ปลาแห้ง ไข่เค็ม กุนเชียง ฉันต้องช่วยแม่ทำทุกอย่าง
วันหนึ่งขณะนั่งทานอาหาร มีเครื่องบินมาทิ้งระเบิดแบบติดต่อกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหวโดยมิได้ตั้งตัว วิ่งกันสุดชีวิตลงหลุมหลบภัย แม่ร้องนับลูกๆว่าครบ 7 คนไหม นับแต่นั้นแม่จึงย้ายลูกทุกคนมานอนในหลุมหลบภัย กลางวันก็ต้องช่วยแม่ทำงานทุกอย่าง ทำกับข้าว คนใช้หนีกลับบ้านกันหมดเพราะกลัวตาย ฉันจึงทำได้ทุกอย่างเพราะถูกใช้มามาก ดูเหมือนไม่มีอะไรที่แม่ทำไม่ได้ แม่ต้องการให้ลูกเหมือนแม่ บางครั้งถูกแม่เข้มงวดจนน้ำตาตก
วันหนึ่งฉันทำน้องตกจากเก้าอี้ หัวฟาดพื้น ความที่แม่ตกใจเลยเผลอตบหน้าฉัน พี่สาว น้องสาว เรียงตัว ฉันโกรธมาก โดยเฉพาะพี่สาวฉันโกรธฝังใจ โกรธจนไม่พูดกับแม่อีกเลย
เหตุการณ์ครั้งนี้นี่เอง.....ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไปแบบไม่คาดคิด
เรียงร้อยเรื่องราวจากหนังสือชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย โดย คุณสปัน เธียรประสิทธิ์
คำนำจากหนังสือ
หนังสือ "ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" ของ สปัน เธียรประสิทธิ์ จัดทำขึ้นเนื่องในโอกาสครบ ๗ รอบ หรืออายุ ๘๔ ปี หนังสือเล่มนี้บอกเล่าเรื่องราวของสปันตั้งแต่ครั้งเยาว์วัยจนถึงปัจจุบัน เป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ คนทั่วไปอาจคาดไม่ถึงว่าเป็นเรื่องจริง ชีวิตสปันผ่านวิกฤตมาหลายครั้งหลายครา ชีวิตเคยขึ้นสูงสุดลงมาต่ำสุด ดังที่ผู้อ่านจะได้อ่านต่อไป หนังสือเล่มนี้มีข้อคิด คติสอนใจ ที่เป็นประโยชน์ต่อตัวท่านเองในการดำเนินชีวิต รวมถึงสามารถนำไปถ่ายทอดสอนลูกหลานอันเป็นที่รัก ไม่ให้เดินทางผิดตัดสินใจพลาดพลั้ง หรือ นำมาปรับใช้เป็นวิธีให้กำลังใจลูกหลาน ในยามที่เขาทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งสำเร็จ
นอกจากนั้น หนังสือเล่มนี้จะทำให้ท่านผู้อ่านได้เห็นและเข้าใจในสัจธรรมของชีวิต การปล่อยวาง สอนให้รู้จักการทำสมาธิ การบริหารจิตใจอย่างง่ายๆ เพื่อให้ชีวิตพบกับความสุขที่แท้จริง
.
|
Author