"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" ของ สปัน เธียรประสิทธิ์ [1]

Vuttikorn Phavichitr
ผู้ดูแล · 14 มีนาคม 2017 ·

ย้อนเรื่องราวชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย
สปัน เธียรประสิทธิ์ ตอนที่ ๑
..

..

" ฉันไม่ใช่ดอกฟ้า.....ฉันเป็นเพียงดอกหญ้าที่เคยถูกเหยียบขยี้จนจมดิน "

" เธอเป็นดอกฟ้า รู้ไหมว่าเราเป็นดั่งทาสเทวี แม้นไม่ปราณี ทาสนี้คงระทมอยู่เรื่อยไป "

เธอเป็นดอกฟ้า จากเพลง " ทาสเทวี "มักจะดังขึ้น เมื่อฉันปรากฏตัวในร้านอาหาร หรือ สถานที่ฟังเพลงต่างๆ แล้วทุกคนก็จะหันมามองฉันและซุบซิบ ฉันรู้สึกขำในใจเพราะในความเป็นจริงแล้ว ฉันเป็นเพียงดอกหญ้าที่ถูกเหยียบขยี้จนแทบจะจมดิน หมดโอกาสที่จะลืมตาอ้าปากได้

ทุกคนคิดว่าฉันเกิดในกองเงินกองทอง เพราะมีพ่อที่มาจากสกุลที่รวยมาก แต่ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด ฉันเป็นเพียงดอกฟ้าแค่ช่วงชีวิตหนึ่งเท่านั้น หญิงสาวสวยอยู่ในชุดราคาแพง ประดับด้วยเครื่องเพชรล้ำค่า เรียนจบจากประเทศอังกฤษ ถูกเชิญไปในงานสังคมสูงๆในหมู่คนรวย เป็นที่จับตามองของผู้ชายหลายคน แต่ก็เป็นแค่ช่วงเดียวของชีวิต ถ้าทุกคนรู้ถึงอดีตของฉันจริงๆ จะตกใจนึกไม่ถึงว่าชีวิตของคนๆหนึ่งจะเหลือเชื่อ มีวิกฤตในชีวิตมากมายยิ่งกว่านิยายน้ำเน่า ลำบากที่สุด จนที่สุด รวยที่สุด

ฉันเกิดมาตอนพ่อกับแม่แยกทางกัน ฉันเกิดที่ บ้านกุญชร ของ พระยาศรีกฤดากร ซึ่งเป็นคุณตา พ่อทิ้งแม่ไปมีภรรยาใหม่ แม่เสียใจเรื่องพ่อมาก จึงหาทางออกโดยการเล่นไพ่ทุกวัน

ภายใน วังบ้านหม้อ ซึ่งเป็นของ เจ้าพระยาเทเวศน์ ซึ่งเป็นทวดของฉันนั้น มีบ้านหลายหลังก็จะเล่นไพ่กันทุกบ้านเพราะไม่มีทีวีให้ดูหรือไม่มีกิจกรรมอื่นให้ทำ ฉันอยู่ในท้องแม่ถึง 11 เดือน มากกว่าคนอื่น 2 เดือน แต่แม่เล่าว่า แม่ไม่เคยเจ็บท้อง กำลังเล่นไพ่แล้วรู้สึกเมื่อยก็เลยลุกขึ้นเดิน พอก้าวข้ามธรณีประตู ฉันก็หลุดออกมาเลย

เมื่อฉันอายุได้ 3 ขวบ แม่ก็ได้แต่งงานใหม่กับคุณหลวงรักษ์นราธร และได้ย้ายบ้านมาอยู่แถวทุ่งมหาเมฆ พอ 4 ขวบ แม่ก็ได้พาฉันกับพี่สาวไปเข้าโรงเรียนแถวบ้าน อยู่ได้ประมาณ 2 ปี คุณพ่อเลี้ยงก็ถูกย้ายไปเป็น นายอำเภอ ที่ เบตง จังหวัดยะลา เราพี่น้องจึงถูกฝากเลี้ยงไว้ที่โรงเรียน แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะอะไร เพราะนอนบนบ้านกับน้องครูใหญ่ แต่กินอาหารเหมือนคนใช้ ฉันต้องรับใช้ครูใหญ่และน้องของครูอีก 2 คนทุกอย่าง เพราะพี่สาวฉันเป็นคนอ่อนแอ ไม่พอใจอะไรก็เป็นลมชัก จึงไม่มีใครกล้าใช้ให้ทำอะไร แถมฉันยังต้องคอยดูแลปกป้องเธออีกด้วยเมื่อมีใครมารังแก แต่พี่สาวก็ทำให้ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไป เพราะปีหรือสองปี จะได้เจอหน้าแม่สักครั้ง

พออายุราว 7 ขวบ เราสองคนก็ย้ายเข้าไปประจำอยู่ที่โรงเรียนวัฒนา ซึ่งอยู่ใกล้บ้านคุณป้า คุณป้าจะมารับเราไปอยู่บ้านตอนปิดเทอมปีละครั้ง คุณป้าดุมาก เจ้าระเบียบที่สุด ส่วนฉันก็ซนมาก เลยมักถูกตีถูกทำโทษเสมอ

เมื่อปิดเทอมใหญ่ แม่จะพาฉันไปอยู่บ้าน บรรทมสินธุ์ (บ้านพิษณุโลก) ซึ่งเป็นบ้านของเจ้าพระยาอนิรุทธเทวา ซึ่งแม่เรียกท่านว่า "พ่อ" ตลอด เมื่อครั้งที่คุณตาและคุณยายของฉันแยกทางกัน ในหลวงรัชกาลที่ 6 ได้รับคุณลุงซึ่งเป็นพี่ชายคนเดียวของแม่ และ แม่ เข้าอยู่ในพระอุปถัมภ์ของพระองค์ โดยให้ เจ้าพระยารามราฆพ ดูแลคุณลุงเทวมิตร และ แม่อยู่ในความดูแลของ เจ้าพระยาอนิรุทธเทวา เวลานั้นฉันคิดว่าท่านเป็นตาแท้ๆของฉัน เพราะท่านรักและเอ็นดูฉันมาก เพียงชั่วข้ามคืน จากคนที่เหมือนจะเป็นเด็กคนใช้ที่โรงเรียน กลายมาเป็นเจ้าหญิง ซึ่งเหล่าข้าราชบริพารพากันยกย่องว่าเป็น คุณหนูเล็ก ช่วงปิดเทอมที่นั่นเหมือนอยู่สวรรค์ มีคนตามใจ มีคนอาบน้ำให้ ทุกๆสองสามวัน แม่ก็จะพาไป "บ้านนรสิงห์" เพื่อเยี่ยมเจ้าพระยารามราฆพและคุณลุง

ครั้นเมื่อใกล้ถึงวันกลับเข้าเรียน หัวใจฉันก็เริ่มฝ่อ เมื่อคิดว่าจะต้องกลับไปอยู่ในสภาพคนใช้อีก นี่หรือชีวิตฉัน ช่างสับสนเสียเหลือเกิน......

ร้อยเรียงเรื่องราวจากหนังสือชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย โดย คุณสปัน เธียรประสิทธิ์

โปรดติดตามตอนต่อไป

.....
ขอขอบคุณ Vuttikorn Phavichitr
https://www.facebook.com/groups/734710249885642/posts/1355724544450873?locale=th_TH